In herinnering

Strijd om liefde: Caroline’s levenslange zoektocht naar waar ze thuishoort. Een zoektocht naar identiteit en verbondenheid: het levensverhaal van Caroline Nugteren en haar biologische moeder Mien Meuleman In een openhartig gesprek sluit Caroline Nugteren de podcastserie In Herinnering af met het verhaal dat zij deelt met Gerard Tamson over haar zoektocht naar haar biologische moeder. Een verhaal over adoptie, familiebanden, afwijzing, persoonlijke groei, veerkracht en zelfliefde. Caroline werd in 1963 geboren als dochter van Mien Meuleman en Jan Klein Nagelvoort. Haar biologische moeder beviel ongehuwd in een gereformeerde omgeving. Onder maatschappelijke druk stond Mien haar dochter af. Caroline groeide op in een adoptiegezin waarin liefde voorwaardelijk aanvoelde. Hoewel ze van kinds af aan wist dat ze geadopteerd was, voelde ze zich vaak onbegrepen, en bleef de vraag “Waar hoor ik bij?” haar achtervolgen. Begin jaren tachtig kreeg Caroline bericht van de Raad voor de Kinderbescherming dat haar biologische moeder contact zocht. De eerste ontmoeting was warm, maar beladen. Mien wilde vooral weten hoe Caroline terugkeek op haar beslissing om haar af te staan. De ontmoeting bracht gemengde gevoelens: enerzijds dankbaarheid, anderzijds opnieuw een gevoel van afwijzing toen bleek dat haar biologische vader nog steeds in Mien’s leven was, ondanks het feit dat hij Caroline nooit erkend had. De relatie tussen Caroline en Mien bleef moeizaam. Verschillende pogingen om een band op te bouwen liepen stuk door onuitgesproken verwachtingen. Telkens werd het contact verbroken, op initiatief van Mien, wat diepe sporen naliet bij Caroline. Toch bleef ze zoeken naar antwoorden over haar afkomst en naar een plek waar ze zich thuis voelde. Caroline vond uiteindelijk rust op Mykonos, waar ze een nieuw leven opbouwde. De ballast van haar verleden liet ze achter, wat haar de vrijheid gaf om zichzelf opnieuw te vinden. In 2000 zocht Caroline opnieuw contact met Mien, ditmaal om haar zoon Nicolas aan haar voor te stellen. Hoewel Mien een liefdevolle oma bleek, liep ook dit contact na enkele jaren stuk. Pas in 2022, toen Caroline de rust in haar eigen leven had gevonden, zocht ze opnieuw contact met Mien, inmiddels op hoge leeftijd en wonend in een verzorgingstehuis. Deze laatste ontmoetingen brachten meer antwoorden, maar ook nieuwe teleurstellingen. In oktober 2024 verbrak Mien definitief het contact, kort voor haar overlijden op Tweede Kerstdag 2024. Ondanks de teleurstellingen is Caroline dankbaar voor de momenten van verbinding en de lessen die ze uit haar zoektocht heeft gehaald: “Blijf positief, omarm de liefde wanneer die er is, en probeer je ervaringen een plek te geven.” Een eerbetoon aan een leven vol moeilijke keuzes en een zoektocht naar geluk die, ondanks alle obstakels, diepe indruk op Caroline heeft achtergelaten. Met de veertigste aflevering ronden we In Herinnering af. Wat begon als een serie gesprekken groeide uit tot een verzameling menselijke verhalen die laten zien hoe herinneringen ons vormen. Veertig verhalen die ons raakten en aan het denken hebben gezet. Dank aan iedereen die luisterde of zijn of haar verhaal toevertrouwde aan deze serie.Blijf herinneringen koesteren, blijf luisteren naar elkaar. Dank voor het luisteren.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Rond de kerstdagen blikken we in In Herinnering terug op het leven van Robin en John (Johnny) Bruinsma. Hun broer Karel vertelt hoe zij opgroeiden in Zuid‑Limburg, gedreven door gedeelde passies voor sport, muziek en journalistiek, en verbonden door een diepe, vanzelfsprekende loyaliteit aan elkaar en aan de familie. In de aflevering klinkt ook het tijdloze Stille Nacht, een lied dat voor Karel onlosmakelijk verbonden is met de warmte van hun kerstavonden en de familiemomenten die hen vormden.Robin, de beeldende en empathische verhalenverteller, en John, de principiële en mensgerichte journalist, leefden dicht bij de maatschappij én bij elkaar. Hun nalatenschap blijft bestaan in herinneringen, rituelen en de verhalen die Karel met liefde deelt.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Benjamin’s korte leven bracht belangrijke lessen voor Celeste. “Ik ben een ander mens geworden, niet alleen als moeder, maar ook als dokter. Ik besef nu hoe belangrijk de rol van een arts is in zulke cruciale momenten. Je bent het gezicht waar patiënten zich aan vastklampen. Dat besef had ik voorheen niet zo sterk.” Ook in haar relatie met Hampes bracht Benjamin verandering. “Zijn verlies dwong ons om dieper met elkaar te praten en elkaar beter te begrijpen. We hebben veel hulp gehad, wat ons sterker heeft gemaakt.” Na Benjamin’s overlijden kwam er opnieuw leven in het gezin. Celeste werd later moeder van dochter Seraphine. “Die zwangerschap was gevuld met angst en onzekerheid, maar mijn man hield vertrouwen. ‘We moeten leven vanuit vertrouwen en niet vanuit angst,’ zei hij. Dat heeft me geholpen om deze nieuwe kans te omarmen.” Benjamin blijft een belangrijk onderdeel van Celeste’s gezin. “Voor onze oudste dochter Elisabeth is hij een vlindertje. Ze zegt vaak: ‘Mama, Benjamin is mijn broertje in de hemel.’ Dat is hoe we hem herinneren – als een vlinder die altijd bij ons is.” Met haar boek Mijn Benjamin hoopt Celeste anderen te inspireren en te helpen omgaan met verlies. “Het schrijven was mijn manier om betekenis te geven aan Benjamin’s leven. Zo blijft hij altijd in herinnering.”See omnystudio.com/listener for privacy information.

Edo van der Veer: chef-kok, ondernemer, wereldreiziger maar vooral een zoon, vader en partner. Edo werd geboren op 5 mei 1985 in het Betuwse dorp Deil en groeide op als een nieuwsgierige en creatieve jongen die het avontuur nooit schuwde. Zijn passie voor koken en zijn liefde voor mensen brachten hem veel, maar zijn leven eindigde tragisch op 27 april 2022. In een deze In Herinnering  blikken zijn ouders, Peter en Petra, terug op het leven van hun zoon, een "grote vriendelijke reus" met een enorme drang om te leven. "Hij was een kind waar je niet omheen kon," vertelt zijn vader Peter. "Hij had een hele lieve uitstraling en iedereen liep met hem weg." Al van jongs af aan was Edo bezig met koken. Zijn moeder Petra herinnert zich: "Toen hij tien jaar was, vroeg hij kookboeken voor zijn verjaardag. Hij keek in de koelkast en maakte de mooiste toetjes, zoals crème brûlée. "Hij vond het fantastisch om met een gasbrander die suikerlaag te maken." Edo dook overal vol enthousiasme in. "Hij had een brede interesse en vond alles prachtig," aldus Peter.  Een carrière in de keuken Edo begon zijn loopbaan in de horeca bij Appels en Peren in Tricht, waar hij onder de vleugels van gastheren Hans en Lucas leerde koken én mensen blij maken. "Hans en Lucas waren zijn inspiratiebronnen," zegt Petra. "Ze namen hem mee naar bijzondere plekken, zoals een weekend in De Librije" Zijn ambities brachten hem naar Nijmegen, waar hij als chef-kok werkte bij Notting Hill en later zijn eigen restaurants opende, zoals STOOM in het Honigcomplex en Brunswijk. "Hij kon een ruimte helemaal transformeren," vertelt Peter. "Bij STOOM was het oorspronkelijk een heftruckgarage zonder ramen. Edo zaagde de gevel open en creëerde een sfeervol restaurant." In die tijd leerde hij ook zijn grote liefde Laila kennen. Samen met haar runde hijStoom en maakte een fantastische wereldreis naar China, Vietnam en Australië. Zijn reizen naar landen als de VS, China, Thailand, Australië en Suriname inspireerden zijn menukaarten. In Suriname werkte hij zelfs vijf maanden in een groot resort, waar hij Creoolse medewerkers hielp de basisprincipes van een professionele keuken te leren. "Hij had daar enorm veel geduld en humor," zegt Petra. "Hij genoot ervan om mensen te helpen groeien." Een man van mensen Edo’s ouders beschrijven hem als een man met een groot hart. "Hij had veel oog voor mensen die het moeilijk hadden," vertelt Petra. Bij zijn restaurants gaf hij kansen aan mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. "Hij was heel empathisch en zachtaardig," voegt Peter toe. "Hij vond het prachtig om mensen blij te maken, of dat nu met een maaltijd was of een kans op werk." Zijn grote glimlach en warme persoonlijkheid maakten hem geliefd bij iedereen.  De zware laatste jaren De coronapandemie bracht Edo veel uitdagingen. Zijn restaurant Brunswijk, dat hij net had geopend, moest meerdere keren de deuren sluiten. "Dat brak hem op," zegt Peter. "Hij viel tussen wal en schip met de steunmaatregelen en het gebrek aan duidelijkheid was frustrerend." Daarnaast kreeg Edo kort na de geboorte van zijn zoon Sten te maken met ernstige hoofdpijn en gezondheidsproblemen die later een hersentumor bleken te zijn. "Zijn huisarts dacht dat het een burn-out was," vertelt Petra. "Maar uiteindelijk bleek het veel ernstiger." Op Koningsdag 2022 vierde Edo nog één keer feest in zijn geboortedorp Deil. "Het was een van de mooiste dagen van zijn leven," herinnert Peter zich. "Hij genoot zo van het weerzien met oude vrienden." Die nacht werd Edo echter onwel en overleed hij uiteindelijk aan de gevolgen van zijn ziekte. Edo’s ouders blijven hem herinneren als een man die alles uit het leven haalde. "Zijn drang om te leven was enorm," zegt Petra. "Elke dag moest geleefd worden." Edo’s zoon Sten, inmiddels zes jaar oud, erfde zijn liefde voor koken. "We zien Edo helemaal terug in Sten," zegt Petra met een glimlach. "Hij kookt, bakt en maakt toetjes, net zoals zijn vader."See omnystudio.com/listener for privacy information.

Rein van der Louw, geboren op 12 november 1949 in Alphen aan den Rijn, werd al op jonge leeftijd geconfronteerd met de erfelijke oogaandoening retinitis pigmentosa. Rein werd slechtziend geboren en verloor uiteindelijk al zijn zicht. Vanaf zijn 30e levensjaar was hij vrijwel blind.  Ondanks deze beperking leidde hij een leven vol veerkracht. Zijn vrouw Suzanne vertelt over zijn inspirerende levensreis. Een jeugd vol uitdagingen Rein groeide op in een warm gezin, maar door zijn zichtbeperking kon hij niet blijven meekomen op de reguliere kleuterschool. Op zevenjarige leeftijd verhuisde hij naar het blindinstituut Bartiméus in Zeist. Rein stond bekend als "het boefje van Bartiméus" en ontwikkelde hier vaardigheden waarmee hij later zelfstandig kon leven. Een gewaardeerde collega Rein werkte jarenlang als telefonist bij het ingenieursbureau DHV in Amersfoort. Met behulp van speciale hulpmiddelen en zijn blindegeleidehond wist hij zich te onderscheiden, niet door zijn beperking, maar door zijn persoonlijkheid en talenten. Zijn vermogen om mensen blind de weg te wijzen in de stad maakte hem geliefd onder collega's.  Sportieve prestaties en topsport Sport speelde een grote rol in Rein’s leven. Hij beoefende zwemmen, schaken, judo en vooral hardlopen. Hij bereikte de topsport en vertegenwoordigde Nederland op de Paralympische Spelen. Suzanne vertelt dat deze prestaties hem mentaal een enorme boost gaven. Rein won ook Europese en nationale kampioenschappen, maar bleef bescheiden over zijn successen. Liefde en humor In 2013 ontmoette Rein Suzanne bij een buurthuis in Amersfoort. De klik tussen hun honden was er eerder dan tussen hen, maar al snel sloeg de vonk over. Hun relatie stond bol van humor, zoals tijdens hun huwelijk, waarbij Rein gevat reageerde op een opmerking van de ambtenaar: “Hoe kom je toch aan zo’n mooie jonge bloem?” Rein antwoordde: “Daar moet je oog voor hebben.” Herstel van familiebanden Een moeilijk hoofdstuk in Rein’s leven was het verlies van contact met zijn kinderen. Door geduld en vertrouwen kwamen zijn kinderen na jaren weer terug in zijn leven.  Ziekte en afscheid In 2022 kreeg Rein de diagnose hersentumor en een levensverwachting van slechts drie maanden. Deze periode stond in het teken van afscheid nemen en liefdevolle momenten. Zijn kleinzoon Mylan werd geboren vlak voor Rein’s overlijden. Suzanne vertelt hoe Rein zijn kleinzoon met zoveel liefde vasthield, terwijl hij wist dat hij hem niet zou zien opgroeien. Op 29 januari 2023 overleed Rein, zoals hij wilde: thuis, in de armen van zijn vrouw. Zijn levensmotto, “Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan,” weerspiegelt zijn veerkracht en positieve instelling.  Gerard Tamson spreekt met Suzanne over het leven van Rein.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Jan Hulzebosch was nét schoon verklaard van zijn lymfeklierkanker. De toekomst leek weer te stralen. En toen overleed hij plots alsnog, op 67-jarige leeftijd. „Het was alsof iemand een ongeluk kreeg: er was geen tijd om afscheid te nemen.” Luister hier zijn verhaal.See omnystudio.com/listener for privacy information.

In dierendag-special van de podcast In herinnering deelt Anneke herinneringen aan haar geliefde hond Bauke, die 13 jaar lang in haar leven was. Bauke, een Friese kruising met een unieke bruin-witte verschijning, was meer dan zomaar een huisdier; ze was voor Anneke een bron van zorgzaamheid, loyaliteit en onvoorwaardelijke liefde. Anneke vertelt hoe Bauke haar hart stal vanaf het eerste moment: “Ik zei altijd voor de grap: Bauke is de liefde van mijn leven, maar ze was dat echt.” Door haar zorgzame aard, ontwikkelde Bauke een band met de andere huisdieren in huis, alsof ze een verpleegster of maatschappelijk werkster was. “Als het een mens was geweest, was ze dat geworden, ze was altijd bezig met zorgen voor anderen.” Baukes speelse geest kwam het sterkst naar voren in haar liefde voor water: “Zij had echt lol in haar hondenleven, vooral als we samen gingen zwemmen. Ze deed haar best om mij voor te blijven.” “Met Bauke was er altijd een directe verbinding, zonder ruis zoals bij mensen. Zij begreep mij en ik haar.” Bauke overleed vorig jaar maart. Anneke bewaart haar as als dierbare herinnering: “Ze was een verrijking van mijn leven. Door haar leerde ik hoe belangrijk het is om altijd schouders eronder te zetten en te genieten van de momenten die je samen hebt.”  See omnystudio.com/listener for privacy information.

"Geniet van vandaag en blijf niet hangen in zorgen over morgen. Frits Brink was als burgemeester een echte verbinder en voorbeeld van nieuwe bestuur.Een levensverhaal in rust, leiderschap en liefdevolle nalatenschap. Toen Frits Brink op 14 februari 1946 geboren werd in Haren, kon niemand voorspellen dat hij uiteindelijk zou uitgroeien tot een burgemeester met een verbindende visie, een pionier in bestuurlijke veranderingsprocessen en een geliefde vader en grootvader. Op 1 april 2025 overleed hij.  Zijn zoon, Paul Brink, blikt in deze In Herinnering terug op het leven van zijn vader: "Mijn vader had een eenvoudige maar krachtige levensfilosofie: ‘Mik de pijl hoog, hij zakt bij het vliegen' Dat schreef hij elk jaar in zijn agenda," vertelt Paul. Het typeerde Frits’ vooruitstrevende en optimistische karakter, van zijn vroege carrière als politiecommandant tot zijn jarenlange burgemeesterschappen. “Rustig blijven en het goede doen” – Een jeugd vol inspiratie Als zoon van een tuinman en huisvrouw groeide hij op in een hardwerkend gezin, waarin liefde en ambitie centraal stonden.  Dat respect bleek ook tijdens moeilijke situaties in zijn leven. Zo bleef Frits kalm toen hij en zijn vrouw ooit geconfronteerd werden met een gewapende overvaller in hun slaapkamer. “Rustig blijven en de situatie inschatten,” zou een van zijn belangrijkste lessen in het leven worden Van burgemeester tot verbinder Frits’ carrière als burgemeester begon in 1980 in Nieuwleusen, waar hij als jonge bestuurder indruk maakte door zijn benaderbare, toegankelijke leiderschapsstijl. “Mijn vader wilde als burgemeester altijd tussen de mensen staan en samenwerken om iets goeds achter te laten voor de gemeenschap,” legt Paul uit. Deze insteek zette hij voort in Stadskanaal, waar hij te maken kreeg met een zware economische crisis door het faillissement van Philips. Toch bleef hij onvermoeid zoeken naar oplossingen, zoals het opzetten van een groot vakantiepark dat de regio een toeristische impuls gaf. In Veenendaal kwam Frits terecht in een compleet andere omgeving, middenin de  Biblebelt. Met zijn kalme houding en verbindende visie wist hij ook daar brede steun te vinden. “Hij paste zich moeiteloos aan de cultuur en had oprechte interesse in de mensen. Dat maakte hem tot een geliefde burgemeester.” Meer dan een bestuurder Naast zijn werk als burgemeester vervulde Frits ook belangrijke rollen als voorzitter van de NCRV en later als president bij de wereldluchtvaartorganisatie Fédération Aéronautique Internationale (FAI). Bij de NCRV toonde hij zijn vooruitstrevendheid door artiesten zoals Paul de Leeuw naar de omroep te halen, ondanks verzet vanuit conservatieve hoek. Bij de FAI bracht hij diverse landen samen, waarbij hij zowel Arabische als Westerse belangen wist te verenigen. De les van Frits: In het nu leven Ondanks de diagnose ALS bleef hij zich niet richten op het einde, maar juist op elke dag die hem gegeven was. “Hij was nooit iemand die lang stil bleef staan bij boosheid of verdriet,” zegt Paul. “Hij gaf ons altijd mee: geniet van vandaag en blijf niet hangen in zorgen over morgen.” Die filosofie werd ook zichtbaar toen zijn kleindochter Frédérique mishandeld werd omdat zij weigerde een label te accepteren. Frits was trots op haar antwoord: "Ik ben wie ik ben, en jij mag zijn wie jij bent." Hij zag haar daad als een weerspiegeling van zijn eigen leven: oordelen niet, maar verbinden wel. “Het kon minder” Frits Brink liet in het leven een blauwdruk achter van inspiratie, rust en positiviteit. Het Groningse gezegde “Het kon minder” typeerde zijn nuchtere kijk op uitdagingen en tegenslagen. Het was zowel steun als een reminder om het leven te relativeren en te waarderen. Gerard Tamson spreekt met Paul Brink over zijn vader Frits See omnystudio.com/listener for privacy information.

Wat gebeurt er als dementie niet alleen herinneringen wegneemt, maar juist diep begraven geheimen naar de oppervlakte brengt? In deze aflevering van In herinnering deelt Hans Siepel het indrukwekkende levensverhaal van zijn moeder, Jacoba Roos. Haar laatste maanden blijken een zoektocht naar heling en erkenning. Jacoba groeide op in armoede, doorstond de oorlog en pijnlijk familietrauma, waar binnen haar gezin nooit over gesproken werd. Pas tijdens haar dementie kwamen in flarden de ware toedracht en emoties van haar jeugd en volwassen leven boven: geheimen rond liefdeloosheid, seksueel misbruik en verlies kwamen als puzzelstukjes aan het licht. Haar openhartigheid dwong het hele gezin – en met name haar zoon – om stil te staan bij hun eigen emoties en haar verleden niet langer te ontkennen. Welke rol speelde religie in Jacoba’s leven, en hoe gaven haar laatste woorden het dieptepunt én berusting weer? En hoe veranderde dit proces de kijk van haar familie op dementie? Benieuwd hoe geheimen uit het verleden een familie kunnen helen? Luister de aflevering van de over Jacoba Roos en ontdek waarom haar verhaal 21 jaar na haar overlijden nog steeds resoneert. De inhoud van deze aflevering bevat details en reflecties met betrekking tot seksueel misbruik, gedeeld vanuit de persoonlijke ervaring en visie van Jacoba Roos, verteld door haar zoon. Het verhaal is persoonlijk en biedt geen universele waarheid of conclusies. De interpretaties, emoties en herinneringen zijn uniek voor de situatie van Jacoba Roos, zoals ze zich ontvouwde in haar dementieproces.See omnystudio.com/listener for privacy information.

"Han was een kaars die aan twee kanten tegelijk brandde. Daardoor gaf ze heel veel licht, maar was ze eerder opgebrand." Freek Steinmann spreekt ontroerend openhartig over zijn geliefde Hanneke Peters, die op 45-jarige leeftijd overleed. In de nieuwste aflevering van de podcast ‘In Herinnering’ blikt hij samen met presentator Gerard Tamson terug op haar leven vol liefde, zorg en uiteindelijk, intens lijden. Hanneke, of Han zoals iedereen haar noemde, groeide op in het kleine Venselderheide, als dochter van caféhouders. Van jongs af aan trok ze zich het lot van zwakkeren aan, mensen én dieren. “Ze koos uit een soort automatisme altijd partij voor de zwakkere, of dat nu op straat was, op school, of op het werk,” vertelt Freek. “Ze stond als eerste klaar om iemand te helpen.” Minder zichtbaar was de strijd die Han met zichzelf voerde. Op jonge leeftijd ontwikkelde zij een dwangstoornis na een traumatische inbraak thuis. “Ze kon niet slapen als haar lijstjes niet waren afgewerkt. Het hele gezin leed hieronder,” Liefde op het toneel Hanneke vond de liefde bij Freek, die ze leerde kennen via het amateurtoneel. “We voelden allebei dat er iets tussen ons groeide.Tijdens een bepaalde scène, waarin er een dans werd uitgevoerd en we elkaar de hand vasthielden… Dat was voor ons allebei het moment van, hé, hier gebeurt iets.”   Op haar dertigste probeerde Hanneke haar medicatie af te bouwen om moeder te kunnen worden, maar dit leidde tot heftige klachten en paniekaanvallen. “Ze heeft vier stoppogingen gedaan, maar kwam er telkens slechter uit,” vertelt Freek. Uiteindelijk trok haar mentale gezondheid het leven leeg. “Al haar passies werden opgaven. Haar wereld werd steeds kleiner, tot alles te zwaar werd.” Met hulp van haar naasten koos Hanneke uiteindelijk voor het stopzetten van eten en drinken, een zwaar en langdurig proces. “De huisarts kwam elke dag langs om te checken: ‘Is dit wat je wil?’ Han bleef volhouden: dit is wat ik wil.” Tot het laatst bleef Han een voorbeeld van aandacht voor anderen. Freek: “Wat ik van haar meeneem, is dat je oog moet hebben voor anderen. Tijd is het kostbaarste wat je kunt geven.”   Wil je ook het levensverhaal van je geliefde delen? Mail naar Gerard.tamson@dpgmedia.nlSee omnystudio.com/listener for privacy information.