In herinnering

Over leven, liefhebben en doorzetten: het levensverhaal van familie Cohen- Peters 50 jaar Drie-eenheid: ‘Anders dan anders, maar wel heel bijzonder’ knokken, vallen en weer opstaan Zevenaar  Mike Peters vertelt in de podcast IN HERINNERING openhartig over het bijzondere leven dat hij samen met zijn moeder Anneke Cohen Rodrigues en zijn tweelingbroer Mark Peters leidde. Een verhaal, vol liefde, veerkracht en doorzettingsvermogen.   Samen vanaf het beginMike en Mark, een eeneiige tweeling, worden geboren met een lichamelijke beperking. Hun moeder Anneke, geboren in 1941 in Haarlem, neemt de zorg voor haar twee zoons volledig op zich. “Wij vormden een drie-eenheid. Dat was vanaf het begin zo en dat is altijd zo gebleven,” vertelt Mike. Die hechte band bleek ook onmisbaar toen het gezin in 1978 na een scheiding alleen verder ging: “Vanaf onze achtste vormden mijn moeder, mijn broer en ik een hecht team.” Opvoeden met vrijheid en doorzettingsvermogenAnnekes vader overleefde als Joodse onderduiker de Tweede Wereldoorlog dankzij de dapperheid van zijn vrouw, die ook meerdere mensen onderdak bood. Die strijdlust gaf Anneke ook door aan haar zoons. “Van moeders geleerd: ga ervoor, ook al lijkt het onrealistisch. Ondervindt het zelf,” zegt Mike over haar opvoedstijl. Tradities en betrokkenheidDe familie kende haar eigen tradities: verjaardagen werden uitbundig gevierd, net als de succesvolle niertransplantaties van de broers. Moeder Anneke toonde ook maatschappelijke betrokkenheid als gemeenteraadslid en zette zich in voor het zwakkere in de samenleving. “Zij leerde ons sociale hart te laten spreken,” aldus Mike. Zware verliezenBegin 2021 overlijdt Mark, slechts twee maanden later gevolgd door Anneke. Mike blijft alleen achter. “Na Marks overlijden was ik geamputeerd, want ik was mijn tweelingbroer kwijt. Na mama was ik ook onthoofd. Op dat moment was ik helemaal niks meer,” bekent hij. Toch vindt hij kracht in de herinneringen en de lessen die hij meekreeg: “Blijf vooral genieten, vallen, knokken en weer doorgaan, maar altijd de blik vooruit.” Dagelijks contact in herinneringenNog altijd spreekt Mike zijn moeder en broer dagelijks toe via sociale media. Het houdt de herinnering levend en geeft troost. “Ik schrijf ze iedere dag nog een digitale kaart: ‘Lieve Mama, lieve Mark…’” Moeder Anneke Cohen Rodrigues Geboren op 29-9-1941   Overleden op 30-4-2021. Tweelingbroer Mark Peters Geboren op 2–9–1970   Overleden op 1–3-2021.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Rond de geboortedag van Sharon halen Saskia en Ronald Velders herinneringen op aan hun dochter Sharon, die op 7 juli 1998 werd geboren en op 5 oktober 2016 plotseling overleed aan de gevolgen van een herseninfarct. Sharon werd omschreven als lief, zorgzaam en vastberaden. Ze was sociaal en had een hechte band met haar broer Bram. Ze hield van muziek en speelde gitaar. Ondanks haar verlegenheid koos ze voor een studie International Business in Amsterdam. Muziek speelde een belangrijke rol in Sharons leven. Al op jonge leeftijd zong en danste ze, en op haar vijftiende kreeg ze haar eerste gitaar. “Ze schreef teksten over haar dromen, familie en – als het moeilijk was – over alles wat op haar hart lag.” Haar puberteit werd overschaduwd door de diagnose diabetes op elfjarige leeftijd. “Vanaf dat moment was haar leven niet meer onbezorgd,” vertellen haar ouders. Toch bleef Sharon positief. “Ze liet zich niet tegenhouden: ze voetbalde, ging uit en genoot van het leven.” In de zomer van 2016 leek ze gelukkiger dan ooit. Ze had allerlei plannen voor haar nieuwe leven in Amsterdam, toen het noodlot toesloeg. “Ze heeft daar maar vier weken gewoond. Op 1 oktober werd ze niet lekker, kreeg ze een herseninfarct, en enkele dagen later overleed ze.” De familie kijkt terug op een bewogen afscheid, maar vindt ook troost in de manier waarop Sharon voortleeft in hun herinneringen. Om haar te blijven herdenken organiseren ze jaarlijks een zomerse borrel op haar verjaardag: “Het is zo ontroerend om te zien hoeveel mensen door Sharon verbonden zijn. Iedereen heeft een eigen verhaal met haar.” “We praten veel over haar en houden haar zo in leven,” zegt Saskia. Ronald vertelt dat Sharon soms nog steeds ‘aanwezig’ lijkt te zijn, bijvoorbeeld wanneer haar favoriete muziek plotseling op de radio klinkt.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Yvonne deelt een intiem portret over haar ouders, Nel de Jong en Chris de Vreede. Ze spreekt over hun eenvoudige, maar betekenisvolle levens in Zoetermeer en Nootdorp, hun tradities, uitdagingen en de liefde die hen tot het einde verbond. Chris, geboren vlak na de oorlog, was een hardwerkende en handige man, bekend om zijn creativiteit en zijn praktische oplossing voor alles wat zijn ogen zagen. “Wat zijn ogen zagen, maakten zijn handen,”  Nel, het oudste meisje uit een warm gezin, werd huisvrouw na haar huwelijk. Hoewel ze stil en praktisch was, straalde ze liefde en verantwoordelijkheid uit voor haar gezin. “Mijn moeder was een trouw persoon. “Mijn moeder zei ook aan het einde: je vader was geen makkelijke man, maar wel een lieve man. Dat was eigenlijk samengevat hoe ik het als kind zag,” zegt Yvonne. Chris was geen prater – bij conflicten trok hij zich terug, wat de sfeer bepaalde in huis. Toch bleef de genegenheid: “Als het goed was, kwam hij altijd bij mijn moeder in de keuken zitten als zij aan het koken was.” Het einde van Nel werd getekend door ziekte, maar ook door dankbaarheid: “Ik heb een mooi leven gehad en ik ben niet bang voor de dood,” zei ze in haar laatste weken. Elf weken na haar overlijden stierf Chris. “Als ik nu terugkijk: hij is aan een gebroken hart overleden,” zegt Yvonne daarover.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Henk Havenkamp, geboren op 15 augustus 1944 in Hulshorst, was een man die in stilte grote indruk maakte op zijn omgeving. Zijn vrouw Joke kijkt met warme herinneringen terug op hun leven samen. Henk stond bekend om zijn zorgzaamheid, bescheidenheid en toewijding, zowel in zijn werk als automonteur, in de kerk als koster, én als buurtbuschauffeur. Zijn liefde voor anderen en zijn talent om rust te brengen, vooral voor Joke zijn van blijvende betekenis.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Een audiomonument aan een gewoon, dapper en ondeugend leven – met als kern liefde, humor, en de mysterieuze code '11'.  In de podcast ‘In herinnering’ deelt Pia het levensverhaal van haar partner Roelf, die op 25 februari 2022 op eigen verzoek afscheid nam van het leven met euthanasie. Een portret vol liefde, humor, galgenhumor en levenslessen. Pia en Roelf leerden elkaar kennen op het rugbyveld in Arnhem en waren bijna veertig jaar samen. Roelf groeide op in een schippersgezin – nuchter, hardwerkend en zuinig – terwijl Pia uit een warm, Amsterdams nest kwam. Die verschillen zorgden soms voor aanpassingen, maar Roelf omarmde het levensgenieten van Pia’s familie. “Hij vierde het leven,” herinnert Pia zich.Een zware nierziekte en latere kanker tekenden Roelfs leven, maar hij klaagde nooit en bleef positief: “Je krijgt maar één kans hier.” De komst van een donornier op 1 januari 1992 gaf hem letterlijk een tweede leven. “Toen liep hij buiten en zei: Ik hoor het gras weer groeien. Zo helder ben ik weer in mijn hoofd”, vertelt Pia. Hij herontdekte zijn stad, bleef actief bij de rugbyclub en genoot intens van vakanties, waaronder een droomreis naar Alaska. Na 17 jaar huidkanker, als bijwerking van zijn medicijnen kwam de klap: ALS. Samen planden ze het afscheid. Roelf wilde geen bloemen, maar graag een donatie aan een dierenasiel: “Ik heb liever dat mensen geen kransen kopen, maar doneren.” In de laatste dagen bleef er ruimte voor humor. Op zijn ‘laatste avondmaal’ koos hij ondeugend voor een frikandel speciaal. “Heel veel mensen zouden dat verschrikkelijk vinden, maar wij lagen in een deuk,” zegt Pia. Bijzonder was de geheime code ‘11’, een levenslang privé-gelukssymbool tussen Roelf en Pia. Zelfs op de rouwkaart en kist kwam  ‘11’ terug. Pia: “Niemand weet wat het betekent. Ik ga het ook nooit vertellen.” Zijn levenshouding klinkt nog altijd door: “Vier het leven!” waren Roelfs laatste woorden tegen haar, nog in de badkamer.“ ZSee omnystudio.com/listener for privacy information.

"Soms lijkt het alsof ze zo dichtbij is, alsof ze me met haar licht en gedicht begeleidt."   Kirsten Waanders: Dichter van Lichtpuntjes en Liefdevolle Herinneringen In deze aflevering van In Herinnering het verhaal van Kirsten Waanders Scholten over haar moeder, Mannie Scholten.Haar verhaal is een ode aan de liefde en de kracht van poëzie om mensen te verbinden. Speciaal op de geboortedag van haar moeder, 31 mei staan we stil bij het leven van haar moeder.   Kirsten is een dichter die haar passie vond in het schrijven van persoonlijke gedichten voor uitvaarten. Voor Kirsten begon het dichten rond  het overlijden van haar moeder, Mannie Scholten, twaalf jaar geleden. Uit verdriet ontstond traditie: elk jaar schrijft zij een gedicht ter nagedachtenis aan haar moeder. “Het zijn lichtpuntjes die ik geef,” vertelt Kirsten. “Een soort cadeautjes voor nabestaanden.” De gedichten van Kirsten raken een snaar bij mensen. Haar intuïtieve schrijfstijl, vaak gevoed door wat zij een “energetisch gevoel” noemt, brengt troost in verdriet. Ze gelooft sterk in de verbinding met haar moeder, die ze nog steeds voelt. “Soms lijkt ze zo dichtbij, alsof ze me met haar licht begeleidt,” zegt Kirsten.  Kirstens carrière als dichter nam een vlucht nadat een uitvaartleider haar vroeg een gedicht te schrijven. Dit leidde tot het moment waarop haar werk voor een rouwwandeling werd voorgedragen voor ouders die kinderen verloren. “Het voelde goed, alsof dit is wat ik moet doen,” vertelt Kirsten. Nu schrijft ze regelmatig voor diverse ceremonies. De deur van moeder Mannie stond altijd open, het  huis was een ontmoetingsplek voor vrienden, klanten en buren. Samen met haar man werkte ze keihard in hun bouwbedrijf, terwijl ze hun vier kinderen opvoedde met dezelfde Twentse mentaliteit: “Niet lullen maar poetsen.” Volgens Kirsten blijft haar moeder altijd aanwezig. “Onze kinderen praten nog steeds over haar en zien haar in kleine signalen, zoals een roodborstje dat tegen een raam tikt." Het roodborstje brengt hen vaak signalen door, om bijzondere dagen te verschijnen. Niet alleen de kinderen zien haar in kleine signalen. Op haar sterfdag, afgelopen 9 april zaten er ineens 2 in de boom in onze tuin.  Kirstens jaarlijkse gedicht voor haar moeder vormt een traditie die emoties verweeft met haar groei als persoon. In haar nieuwste werk deelt ze hoe de jaren zonder haar moeder een proces van zelfontwikkeling en introspectie hebben gebracht. “Dankzij haar voel ik me dichterbij mezelf dan ooit." "Haar licht blijft mijn pad verlichten.” In dat kader schrijft Kirsten ook veel over bewustzijn en persoonlijke ontwikkeling, ook daarmee hoop zij mensen lichtpuntjes en inzicht te brengen. Alle facetten komen voorbij, ook de feestelijkheden. “Want het leven moet natuurlijk gevierd worden. Iets waar mijn moeder ook zo goed in was” Mannie werd geboren op * 31 mei 1949 en overleed op 9 april 2013See omnystudio.com/listener for privacy information.

In de 1e aflevering van de 3e serie van de podcast ‘In Herinnering’, het leven van Marleen Smits. Dochter Fleur en moeder Ans brengen Marleens levensverhaal tot leven. Marleen werd geboren op 8 mei 1970 en overleed op 13 januari 2023 Haar levensverhaal weerspiegelt kracht, liefde en het vermogen om ondanks tegenslagen door te gaan. Als moeder was Marleen zorgzaam en geduldig. Zij en Fleur deelden een speciale band, onder andere door hun gezamenlijke liefde voor paarden. "We hebben zoveel mooie momenten gedeeld op stal, dat zijn herinneringen die ik altijd met me meeneem," Ondanks haar ziekte bleef Marleen vol kracht en optimisme: "Ze was niet haar ziekte, ze wilde niet gezien worden als patiënt." In 2019 begon Marleens strijd tegen kanker. Na borstkanker, een goedaardige hersentumor en uiteindelijk alvleesklierkanker bleef ze haar familie moed en steun geven. Haar moeder omschreef haar als een daadkrachtige persoonlijkheid: "Ze gaf niet op, en zelfs met één verlamde arm bleef ze knokken." Terwijl haar fysieke gezondheid afnam, liet Marleen iets bijzonders achter: een spraakbericht voor haar familie. "Ik wil mijn stem achterlaten, zodat jullie me altijd kunnen herinneren," zei ze huilend. Haar stem, kracht en liefde blijven een inspiratiebron voor haar naasten.  Marleen gaf haar familie voor haar afscheid een duidelijke wens mee: "Ga door, blijf sterk en zorg goed voor jezelf."See omnystudio.com/listener for privacy information.

In de laatste In Herinnering van seizoen 2 deelt Antoinette haar ontroerende verhaal over Ben Evers, haar echtgenoot van bijna 47 jaar. Samen met Gerard Tamson blikt ze terug op zijn kleurrijke leven, vol liefde, humor en onuitwisbare herinneringen. “Ben hield niet van zwart,” vertelt ze. “Alles moest kleur hebben – in huis, in het leven én in ons huwelijk.” Het verhaal van Ben is een eerbetoon aan een bijzondere man die ondanks zijn plotselinge overlijden een warme indruk achterlaat bij iedereen die hem kende. Ben Evers werd op 24 oktober 1956 geboren in Hoenderloo. “Opa gaf hem mee: ‘Let jij goed op oma en de familie?’ Dat bleef hem zijn hele leven bij. Hij genoot van de natuur rondom het huis en bracht zoveel mogelijk tijd buiten door,”  Ben ging werken bij de provincie als cartograaf. Hij stond erom bekend deze rol verrassend in te kleuren. “Hij zei altijd: zwart is geen kleur. Ons huis had witte muren, maar die gingen we kleuren met geel en taupe. En winkelen deden we alleen als de kleding kleurrijk was.” Zijn liefde voor kleuren was niet alleen praktisch, maar symboliseerde ook zijn levenshouding. “Hij keek naar de wereld met een glimlach,” zegt Antoinette. “Nooit chagrijnig. Dat heb ik van hem geleerd: hoe moeilijk het leven soms ook is, zoek samen naar een lichtpunt.” Vanaf medio mei is IN HERINNERING terug. Dank voor het luisteren en tot in seizoen 3  See omnystudio.com/listener for privacy information.

In de tweede aflevering het vervolg over de herinneringen van Jos en Trudy over hun ouders Theet en Anneke. Een verhaal vol warmte, humor, veerkracht en onvoorwaardelijke liefde. Humor was, ondanks uitdagingen een stevige basis in het familieleven. Een bijzonder onderdeel van hun leven was 'de blauwe engel', een brommobiel waarin Theet door de regio toerde. “Waar papa en mama reden, was er altijd leven,” herinnert Jos zich. "De blauwe engel ging snel genoeg om weg te komen, maar langzaam genoeg om te stoppen, het raampje open te draaien, en even een gesprekje aan te knopen." “Hoe je leeft, is vaak afhankelijk van wat het leven je brengt. Maar uiteindelijk draait alles om de nabijheid van degene die je liefhebt.” Tijdens de begrafenis van Theet werd zijn kist en graf versierd met Palmpasen takken. Dit had een bijzondere betekenis, omdat Theet zelf geld had gegeven aan de kerk om mooie takken te regelen, waarmee uiteindelijk zijn uitvaart werd verrijkt. Deze gebaren onderstrepen zijn levenshouding: zorgzaam, verbonden met zijn omgeving en dienstbaar tot het einde.  See omnystudio.com/listener for privacy information.

Vandaag de eerste aflevering van een tweeluik over het verhaal van Anneke en Theet Kraaijvanger. In deze aflevering van In Herinnering blikken Trudy en Jos, de kinderen van Anneke en Theet Kraaijvanger, terug op het bijzondere leven van hun ouders. Een verhaal over een onverwoestbare liefde, keihard werken, verdriet, maar vooral over saamhorigheid. “Ze waren ontzettend gek op elkaar,” vertelt dochter Trudy.  Anneke en Theet leerden elkaar kennen in hun vroege twintiger jaren, tijdens een kermis in de jaren ‘50. Een dieptepunt in hun leven was het tragische verlies van hun dochter Jeanet in 1974 bij een verkeersongeluk. “Onze moeder was intens verdrietig, bijna lamgeslagen,” zegt Trudy. “Mijn vader vond de kracht om ons gezin door die periode te trekken, ondanks zijn eigen verdriet.” Pas decennia later, tijdens de laatste levensfase van Anneke en Theet, kwam dit verlies opnieuw naar voren, en vonden ze samen een manier om dit een plek te geven. “Het verdriet bleef altijd bestaan, maar het werd een deel van wie ze waren.” Anneke overleed op Moederdag 2023 na een lange periode van Alzheimer, waarin Theet haar liefdevol heeft verzorgd. “Toen zij er niet meer was, bleef hij achter, maar het werd steeds duidelijker dat hij niet zonder haar kon." Een bijzonder moment vlak voor Theets overlijden was de herbegrafenis van Jeanet. Haar graf werd verplaatst naar het familiegraf, waar Theet en Anneke later samen zouden komen te liggen. “Het was alsof de cirkel eindelijk rond was,"  Volgende week deel twee van dit bijzondere verhaal, waarin we onder andere horen over de legendarische "Blauwe Engel" en de betekenis van de Palmpasentak in hun gezin. Anneke Kraaijvanger, ☆ 28 augustus 1933 ✝️ 14 mei 2023Theet Kraaijvanger,  ☆ 7 november 1934 te Wehl. Overleden op het Hoogfeest van de Heilige Josef op 19 maart 2024 te Wehl.See omnystudio.com/listener for privacy information.